Het is bij muziekliefhebbers met wat kilometers op de teller al even geen geheim meer: er wordt in en om het Engelse Essex nogal wat interessante muziek gemaakt en voor de oudjes onder ons klinken de namen van Eddie & The Hot Rods en Dr. Feelgood ook vandaag nog goed genoeg in de oren om de weemoed naar de dagen van wat ooit The Paramounts heette en later naar Procol Harum evolueerde; een nieuwe boost te geven.

Wel, het is in die omgeving dat Matt, M G Boulter opgroeide, woont en werkt. Hij kent dus de lichte en de donkere kantjes van het leven in een dorp of voorstadje aan de kust van binnen en van buiten en hij leerde er de knepen van het muzikantenvak in verschillende bands, waarvan de naam van The Lucky Strikes wellicht nog het snelst een lichtje zal doen knipperen. Daarmee maakte Matt een stuk of wat (concept)-platen, waarvan “The Exile and the Sea” ten huize H. nog geregeld uit de kast gehaald wordt en, o verrassing!, een beetje een voorloper blijkt te zijn van deze nieuwe plaat, die handelt over een fictief dorp dat niet toevallig “Clifftown” heet en opvallend veel gelijkenissen vertoont met Southend-on-Sea. Daarop kan Matt volop etaleren wat zijn samenwerkingen met Simone Felice -van de gelijknamige Brothers, Pick Withers, jawel, van Dire Straits en met een hele rist Engelse folkmuzikanten hem hebben bijgebracht.

Als songschrijver kent Matt tegenwoordig weinig concurrentie, me dunkt: de kleine schilderijtjes, waarin hij het leven van alledag in zo’n klein kuststadje weet te beschrijven, zijn ware toonbeelden van observatievermogen en van scherpzinnig formuleren. Dat gebeurt altijd met compassie en empathie, maar vergeet niet bij momenten de nadruk te leggen op de ledigheid en de verveling, die daar, net zoals in enig ander dorp, ongetwijfeld mee gepaard gaan. In dat opzicht is het een zegen dat het CD-boekje al de teksten verzamelt, zodat ja, als niet-Engelstalige, de tijd en de gelegenheid krijgt om de heel beeldrijke formuleringen helemaal te doorgronden en er de poëtische kracht van te kunnen ervaren. Overigens mag ik in dat verband ook verwijzen naar het schitterende art-work, die, samen met de knappe melodieën, de heel straffe productie van kompaan Andy Bell en het meer dan degelijke spel van de bevriende muzikanten, die te talrijk zijn om ze op te sommen, maar waar je wel bekend volk als Pete Flood en Sam Sweeney, Lucy Farrell en Richard Warren in opmerkt, van dit soort dagboek een bijzonder fijne belevenis maakt. Nu ja, “fijn” is een adjectief dat misschien niet helemaal past bij een tekst als die van de titelsong, waar de uitzichtloosheid van afdruipt.

Ik heb geen idee meer hoe vaak ik de voorbije weken deze plaat beluisterd heb en onder de indruk gekomen ben van de manier waarop M G Bouter met zijn Paul Simon-stem mij keer op keer weet te raken met zijn soms wrange teksten en zijn rake observaties, maar het waren werkelijk tientallen draaibeurten. Die leerden mij dat Housemartin Paul Heaton overschot van gelijk had, toen hij Boulter als voorprogramma meenam eind 2018: deze kerel moet namelijk dringend vaker gehoord worden, want in de categorie songschrijvers van vandaag, moet je al heel ver gaan zoeken om een straffer exemplaar te vinden dan deze Matt Boulter.

(Dani Heyvaert)